Wielkanoc Zmartwychwstania

Jest to powtarzające się wyrażenie, które czytamy w tę Niedzielę, w której Kościół celebruje Jezusa, który zmartwychwstał. Jest to wyrażenie, które znajdujemy również w liturgiach i teologii; krótko mówiąc, jest to język Kościoła. Ale co oznacza „Wielkanoc Zmartwychwstania”? Z pewnością wielu rozumie to po swojemu, być może poprzez wspomnienie z katechezy, ale warto także poszukać głębszego znaczenia.

W liturgii katolickiej dwa terminy - Wielkanoc i Zmartwychwstanie - idą w parze i odnoszą się do dwóch nadzwyczajnych wydarzeń, które należy krótko przywołać. Po pierwsze, słowo Wielkanoc  pochodzi od greckiego słowa „Pascha”, pochodzącego z języka aramejskiego ‘pashd’ (po hebrajsku pesach), jest ono używane w Biblii (Wj 12:48), aby przypomnieć sobie „przejście Boga” i „exodus” Żydów z Egiptu; jest to święto, pełne rodzinnych i świętych obrzędów. Jezus i jego naturalna rodzina pobożnie obchodzili go co roku, tak też jest obecnie postrzegane w tradycyjnych  rodzinach żydowskich. Święto stało się wspomnieniem, historią, modlitwą wdzięczności i uwielbienia Odwiecznego za interwencję na rzecz „Jego” ludu. Nie jest to tylko opowiadanie, ponieważ Pascha konkretnie dotyka życia każdego pobożnego Żyda, tak bardzo, że wiąże go z Bogiem w wieczne Przymierze i odwrotnie; ale także z ziemią, którą przekazał swoim dzieciom; Pascha jest świętowaniem Słowa Bożego; to odwieczna podróż.

Jezus zna, ale potem przekracza również znaczenie tej żydowskiej uroczystości; tak bardzo, że nie tylko nie chciał jej zignorować, mimo że był „poszukiwany przez Sanhedryn, ale„ poważnie pożądał ”(Desiderio Desidervi - Lk 22:15), aby świętować to z Dwunastoma, jego nową rodziną, z szacunkiem do stylu tak zwanego chaburota (spotkania pielgrzymów, którzy na tę okazję przyjechali do Jerozolimy); Podczas tej Ostatniej Wieczerzy Jezus przedstawia coś nieoczekiwanego w odniesieniu do praktyki: podziękuje Odwiecznemu i zaoferuje swoje „ciało” i „krew” Dwunastu w konkretnej materii chleba i wina, jako znak nowego Przymierza .

„Gest” Jezusa jest ważną nowością i pozwoli nie tylko na utworzenie się wokół Zmartwychwstałego Wspólnoty Apostołów i uświęcenie jej na nadejście Ducha Świętego, ale także ustanawia, jako Ekklesìa, to znaczy wspólnotę wiernych - i powtarzam – ten „Gest” jest także „Darem” Boga dla nas i przyjaźnią z Jezusem Chrystusem, Tym, który przebacza i pozwala ludzkości zaakceptować ją jako wyraz własnej miłości Boga i zwrócić ją Bogu; w skrócie: miłość i ofiara łączą się. Benedykt XVI napisał że wszystkie tendencje ze Starego Przymierza, są również obecne podczas każdej celebracji Eucharystii, a także w pewnym sensie są tajemniczym oczekiwaniem wszystkich religii (Tematy Teologii Dogmatycznej w Che cos'è il Cristianesimo).

Kiedy mówimy „Zmartwychwstanie”, odnosimy się do ciała Chrystusa, w którym nie było już ludzkiego życia. Jezus jest położony w grobie. Zbliżał się początek Shabbat, szabatu, w którym nie można było wykonywać żadnych działań związanych z pracą, odpowiadający temu siódmemu dniu, w którym po stworzeniu Bóg „odpoczywał”. Jezus obserwuje to w ciszy śmierci; jest to dzień odpoczynku w  szabat, najwyraźniej „bezczynny” czas.

Dla liturgii katolickiej „Wielka Sobota” stała się dniem medytacji, intymnego smutku, dniem, w którym przypominamy sobie wszystkie wspomnienia, słowa, wiele tych, które towarzyszą ekstremalnym momentom, takim jak śmierć. To trwa do pierwszego dnia tygodnia po szabacie, którym dla chrześcijan jest niedziela i w Piśmie Świętym odpowiada dniu stworzenia światła (por. Rdz 1: 5). Analogia, która nie jest przypadkowa!

Tego dnia, pierwszego dnia tygodnia, miało miejsce nieoczekiwane, bezprecedensowe, najbardziej szokujące wydarzenie: Zmartwychwstanie Chrystusa.

„Kogo szukacie?” Takie pytanie zadano tym kobietom i mężczyznom, którzy poszli odwiedzić zmarłą osobę. Jedynymi obecnymi w momencie zmartwychwstania byli żołnierze, ale potem uciekli w szoku, aby zgłosić się do tych, którzy nakazali im opiekować grobem.

Teraz Zmartwychwstanie Chrystusa staje się przestrzenią dla uwielbienia Boga, komentuje Benedykt XVI. Rodzi się wiara chrześcijańska i realizuje się nasze włączenie do nowego „ciała”, co definitywnie jednoczy każdą ochrzczoną osobę ze Zmartwychwstałym. To jest Wielkanoc Zmartwychwstania. W wierze chrześcijańskiej śmierć Jezusa jest najbardziej radykalnym aktem miłości, w którym pojednanie Boga ze światem naznaczonym grzechem jest naprawdę osiągnięte, a Zmartwychwstanie jest najbardziej wysublimowanym wydarzeniem dzieła Bożego.

Każdy Rycerz i Dama muszą przyjąć do siebie tę tajemnicę, która kwalifikuje ich w szczególny sposób do bardzo ważnej misji duchowej. Wydarzenie zmartwychwstania przypomina nam, że Chrystus przekracza ludzką naturę i historię, a w nowości Jego bycia żywym, nasza nawrócenie do Pana ma nieporównywalną chwałę (por. Hebr 3:10, 16).

To Zmartwychwstanie Wielkanocne, Ten, który  Zmartwychwstał oferuje nam, Zakonowi Rycerskiemu Świętego Grobu w Jerozolimie,  który odwiedził Go w czasie naszych pielgrzymek, jak pobożne kobiety i uczniowie, jako „dziedzictwo” z „tytułu” miejsca Jego złożenia i wejście w przyjaźń z Nim i bycie przeznaczonym do misji wiary i wielkiego miłosierdzia.  Ten Grób, w którym Syn Boży złożył ciężar naszej grzesznej i smutnej ludzkości, staje się miejscem początku nowego życia w Nim, nadziei dla całej  ludzkości.

Jako o Synu Bożym mówi list do Hebrajczyków: „Chrystus (...) jako Syn, był nad swoim domem. Jego domem my jesteśmy, jeśli ufność i chwalebną nadzieję aż do końca wytrwale zachowamy.” ( Heb 3: 6).

Błogoslawionej Wielkanocy Zmartwychwstania!

Ferdynand kardynał Filoni